Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή είναι η κλασική διαταραχή από ένα ολόκληρο φάσμα ψυχικών διαταραχών και καταστάσεων, που λέγεται ιδεοψυχαναγκαστικό φάσμα. Όλες αυτές οι καταστάσεις χαρακτηρίζονται από το ότι στο παιδί «του έρχεται» να κάνει κάτι και το κάνει αρκετές φορές, μέχρι να μείνει «ικανοποιημένο» από τον τρόπο που το έκανε.

Εκτός από αυτό, τα παιδιά διακρίνονται από παρορμητικότητα ή και ανεπαρκή συγκέντρωση. Τέλος, συχνά μεγαλοποιούν μια σκέψη που τους έρχεται με αποτέλεσμα να αποκτούν διάφορους φόβους.

Στο ιδεοψυχαναγκαστικό φάσμα ανήκουν πολλές γνωστές καταστάσεις, όπως το κοινωνικό άγχος (ή κοινωνική φοβία), η παρορμητική πολυφαγία και η νευρογενής ανορεξία ή βουλιμία, η πεποίθηση ότι έχουν κάτι άσχημο πάνω στο σώμα τους ή ότι έχουν κάποια αρρώστια που δεν βρίσκουν οι γιατροί, η επιθυμία να κλέψουν κάτι από ένα μαγαζί, να ανάβουν φωτιά, να τρώνε τα νύχια τους, να τραβάνε τις τρίχες τους, να τρώνε πράγματα που δεν είναι φαγώσιμα, να μην πετάνε άχρηστα πράγματα (θησαυρισμός), και τα τικ.

Η κλασική ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή είναι η ύπαρξη ιδεών που παρεισφρέουν στο μυαλό του παιδιού και το αγχώνουν. Παράλληλα, μπορεί εξαιτίας αυτών των ιδεών, το παιδί να προβαίνει σε καταναγκασμούς, δηλαδή σε πράξεις που εκτονώνουν αυτό το άγχος. Π.χ. αν του μπει η ιδέα πως έχει βρωμιά στα χέρια του, δεν θα χαλαρώσει προτού τα πλύνει με τρόπο που να τον ικανοποιεί ότι τάχα η βρωμιά τώρα πια βγήκε. Αυτό σημαίνει πως μπορεί να πλένει τα χέρια του πολλή ώρα ή με πολύ σαπούνι. Μετά του μπαίνει μια αμφιβολία για το κατά πόσο όντως καθάρισαν τα χέρια του. Αυτό μπορεί να οδηγεί το παιδί να πλένει τα χέρια του πολλές φορές την ημέρα, με αποτέλεσμα να προσβληθεί το δέρμα του εξαιτίας της ξηρότητας που προκαλείται.

Οι ιδέες που μπαίνουν στα παιδιά τα δυσαρεστούν, αλλά δεν μπορούν και να τις διώξουν. Γι’ αυτό το λόγο οι ιδέες αυτές υπερτιμώνται μέσα στη σκέψη τους και αρχίζουν να φοβούνται. Π.χ. στη θέα ενός σκύλου το παιδί μπορεί να πιστεύει ότι ο σκύλος μάλλον θα τον δαγκώσει, κι αυτός ο φόβος μπορεί να συνεχίζεται για πολλά χρόνια. Ή στη θέα συννεφιάς, το παιδί μπορεί να σκεφτεί ότι οι κεραυνοί είναι πολύ επικίνδυνοι, και να αρνείται να βγει από το σπίτι όποτε έχει συννεφιά.